ست واقعیت مجازی vive

ست واقعیت مجازی vive

در دنیای مدرن امروز استفاده از تکنولوژی واقعیت مجازی برای شهربازی ها یک امتیاز مثبت محسوب می شود. از مزایای این محصولات اشغال فضای کمتر در عین داشتن دنیای متنوعی از بازی هاست. همچنین با استفاده از این تکنولوژی می توانید تجربیاتی را به مخاطبین خود ارائه دهید که شاید لذت بردن از آن ها در دنیای واقعی امکان پذیر نباشد. عینک واقعیت مجازی وایو محصولی قدرتمند است که گستره ی عظیمی از بازی های رایانه ای را در خود پردازش می کند و نمی گذارد کاربر خسته شود.

شاید بپرسید اگر قرار است بازی کامپیوتری انجام شود دیگر چه نیازی به این ابزار هاست! اما در جواب این حرف باید گفت که عینک های واقعیت مجازی به همراه وسایل اضافی که دارند در کنار هم سبب می شوند حسی متفاوت از بازی را تجربه کنید و خود را در میانه ی میدان ببینید.

مشخصات محصول ست واقعیت مجازی vive 

هدست Vive به وسیله‌ی چند بند کشی روی سر قرار می‌گیرد و متاسفانه مشابه تمام هدست‌های دیگر، باعث به هم ریختن آراستگی موهایتان می‌شود. گویا طراحان هدست‌های واقعیت مجازی متفق‌القول بر این باورند کسی که می‌خواهد دنیای دیگری را تجربه کند، باید بی‌خیال تیپ و قیافه بشود! برای طراحی این هدست‌ها واقعا باید تصمیم جدیدی گرفته شود؛ یک بازبینی کلی در هر آنچه تا به حال ساخته شده تا بتوان به‌راحتی و بدون نیاز به مراجعه به آینه از دنیای مجازی لذت برد. در زمینه‌ی زیبایی این هدست و جنبه‌های زیبایی‌شناختی آن نمی‌توان چیزی گفت؛ اگر به طراحی های فضایی و انتزاعی علاقه داشته باشید قطعا از این هدست خوشتان می آید.

خود هدست وزن نسبتا زیادی دارد و بخش زیادی از وزنش در قسمت جلویی متمرکز شده ‌است. در بدنه‌ی هدست از پلاستیک مرغوب و ضخیمی استفاده شده که خود در زیاد شدن وزن هدست تاثیر مستقیم داشته‌ است. در قسمت‌های جلویی و کناری هدست، فرورفتگی‌های وجود دارند که هر کدام در واقع یک سنسور هستند و موقعیت سر کاربر را به کامپیوتر انتقال می‌دهند.

درست در قسمت میانیِ بخشِ جلویی هدست، یک دوربین دیجیتال قرار گرفته است که با استفاده از آن می‌توان در زمان بر سر داشتن هدست تنها با فشردن یک دکمه محیط بیرون را مشاهده کرد. در سمت راست Vive یک پیچ کنترل برای تنظیم فاصله‌ی بین لنزهای چشمی وجود دارد تا افراد مختلف در سنین گوناگون بتوانند از این دنیای جدید استفاده کنند. بندهای کشی هدست قابلیت تنظیم شدن دارند و می‌توان میزان شل یا سفت ماندن آن روی سر را به کمک چسب‌هایی که باز می‌شوند تنظیم کرد.

با قرار گرفتن هدست روی سر، چهار کابلی که از قسمت بالای آن بیرون آمده‌اند روی سرتان قرار می‌گیرند و از آن‌جا راهی کامپیوتر می‌شوند. دو کنترلر برای در اختیار گرفتن کنترل دنیای جدید Vive در اختیار شما قرار خواهد گرفت که ظاهر عجیبی دارند و چراغ‌دان‌های قدیمی یا حتی شکل خاصی از مشعل المپیک را در ذهن تداعی می‌کنند.

فرورفتگی‌هایی که در بدنه‌ی هدست وجود داشت روی این دایره هم هست و انتقال موقعیت دست‌ها به کامپیوتر به‌وسیله‌ی این حفره‌ها انجام می‌شود. هر کدام از کنترلرها دارای یک ترک‌پد (Trackpad) بسیار دقیق،‌ یک تریگر به سبک دکمه‌های L و R دسته‌ی کنسول‌های بازی، دکمه‌های گریپ (Grip) در چپ و راست دسته‌ی کنترلر و دکمه‌های منو و خانه هستند. ترک‌پدِ دایره‌‌ای که به‌وسیله‌ی انگشت‌‌هایِ شستِ دو دست کنترل می‌شود، عملکردی مشابه صفحه‌ی تاچ‌پد لپ‌تاپ‌ها دارد و استفاده از آن به اندازه‌ی یک ماوس دقت بالا راحت است.

ترک‌پدها کاملا این پتانسیل را دارند که جای ماوس و کیبورد را پر کنند و جایی برای گله  و شکایت PC بازهای معتاد به ماوس و کیبورد باقی نگذارند.

ترک‌پدها در واقع آستانه‌ی ورود از زمانه‌ی کنترلر کنسول Wii به دوران یک کنترلر نسل بعدی هستند؛ همان نقطه‌ای که Wii را به یک دستگاه صرفا کژوآل محدود می‌کند و باعث می‌شود Vive پیش‌رو باشد. در قسمت زیر ترک‌پد که به‌صورت یک دایره‌ی یک‌تکه است، چهار کلید قرار دارد؛ طوری که اگر یک علامت ضربدر روی دایره قرار دهیم، کلیدها در انتهای خطوطِ این ضربدر قرار می‌گیرند.

هر کنترلر را می‌توان با یک بند در دست محکم کرد تا در تکان‌های شدید، ناگهان کنترلر به اطراف پرتاب نشود؛ تجربه‌ی به‌دردبخوری که از کنترلر کنسول Wii به دست آمده‌ است. دکمه‌های گریپ در صورت محکم فشردن کنترلر در دست، فشرده می‌شوند و می‌توان از آن‌ها برای انتقال نیروی فیزیکی به محیط بازی استفاده کرد. فشردن دکمه‌های گریپ در مقایسه با سایر دکمه‌ها سخت‌تر است و استفاده‌ی محدودتری هم نسبت به سایرین دارند. آن قسمتی از کنترلر که با کف دست در تماس است با لایه‌ی پلاستیک پاک‌کنی ضدتعریق پوشانده شده‌ و کنترلر به‌خوبی به دست مصرف‌کننده می‌چسبد.

در نهایت دو عدد حسگر لیزری که عنوان Base Station به آن‌ها داده شده، پکیج هدست را تکمیل می‌کنند. برخلاف PlayStation VR که برای دنبال کردن حرکات از یک دوربین استفاده می‌کنند، Vive دو عدد حسگر دارد و این می‌تواند به عنوان یک مزیت آشکار برای هدست ما محسوب شود. حسگرهای لیزری با ردیابی و دنبال کردن نقطه‌هایی که روی کنترلرها و هدست قرار گرفته‌اند موقعیت دقیق دست‌ها و سر را تشخیص می‌دهد. این دو حسگر به شکل مکعب‌هایی مشکی ساخته شده‌اند و لازم است در ارتفاعی بالاتر از قد خودتان نصب شوند و نسبت به یکدیگر هم دید مستقیم داشته ‌باشند.

راه‌اندازی ست واقعیت مجازی vive

سرهم کردن Vive به‌ظاهر کار سختی نیست و به در نگاه اول به نظر می‌رسد به وصل کردن چند فیش به چند سوکت محدود می‌شود. اما زمانی که دست به کار شوید و بخواهید سرهم کردن سیستم را آغاز کنید، تازه متوجه می‌شوید برای شروع به استفاده کارهای زیادی باید انجام دهید و این کارها به‌هیچ‌وجه هم ساده نیستند.

اول از همه اینکه به سه عدد پریز برق خالی نیاز دارید تا انرژی دستگاه را تامین کنید: یک پریز برای قطعه‌ی واسطی که هدست را به کامپیوتر وصل می‌کند و دو تای دیگر برای حسگرهایی که موقعیت شما را درون اتاق تشخیص می‌دهند. حسگرها باید در دو گوشه‌ی اتاق قرار بگیرند و دید مستقیمی نسبت به یکدیگر داشته ‌باشند. بهتر است مکانی برای حسگرها انتخاب کنید که بالای سرتان واقع شده ‌باشند و شما در فصل اشتراکِ منطقه‌ی تحت پوشش آن‌ها قرار بگیرید.

ساده‌ترین راه برای نصب حسگرها استفاده، از پایه دیواری‌هایی است که همراه با محصول ارایه می‌شود؛ اما اگر نمی‌خواهید دیوار اتاق‌تان را سوراخ کنید یا احتمال می‌دهید که ممکن است چندین بار مکان برپا کردن Vive را تغییر دهید، می‌توانید مثل ما از پایه‌های نور استودیویی یا حتی سه‌پایه‌ی عکاسی استفاده کنید. حسگرها نیازی به وصل شدن به کامپیوتر ندارند و به‌صورت نوری یا با استفاده از یک کابل بلند با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. هرچند استفاده از ارتباط بی‌سیم بین حسگرها خیلی راحت‌تر است، می‌توانید از کابل بلندی که همراه با محصول ارایه می‌شود هم استفاده کنید و ارتباط امن‌تری بین دو حسگر برقرار کنید.

نکته‌ی دیگر اینکه باید اتاق خاصی را به این کار اختصاص دهید که هیچ جنبنده‌ای به آن راه نداشته ‌باشد؛ چراکه هر شخص ثالثی به غیر از خود گیمر به عنوان یک عامل مختل‌کننده‌ی دید حسگرهای لیزری شناخته شده و به قطع‌شدن ارتباط بین آن‌ها منجر می‌شود.

برای شروع به استفاده از Vive باید نرم‌افزاری را نصب کنید که به‌صورت مرحله‌به‌مرحله شما را در راه‌اندازی دستگاه راهنمایی می‌کند. این نرم‌افزار که به‌نوعی درایور Vive است، پروسه‌ی نصبی چندین مرحله‌ای دارد و باید چندین گیگابایت از اینترنت نازنین‌تان را به پایش بریزید که خب گریزی هم از آن نیست. درون نرم‌افزار راه‌انداز باید اتاقی که هدست در آن برپا شده را به وسیله‌ی کنترلرها اسکن کنید تا محیط بازی با توجه به اتاق تطبیق داده شود و مکان قرارگیری سنسورهای لیزری را هم کالیبره کنید.

پس از اتمام مراحل نصب و راه‌اندازی، باکس کوچکی در صفحه‌ی دسکتاپ ظاهر می‌شود و شما را از وضعیت اتصال سنسورها، هدست و کنترلرها مطلع می‌کند.

کارایی ست واقعیت مجازی vive

استفاده از Vive نسبتا راحت است. می‌گوییم نسبتا راحت و از به کار بردن عبارت کاملا راحت پرهیز می‌کنیم؛ چرا که استفاده از هدست فارغ از لذت دنیای مجازی آن، مشکلاتی هم دارد. مشکل اصلی در هنگام استفاده، همان دسته‌ی‌ کابلی است که از هدست بیرون می‌آید و باید پیوسته به کامپیوتر وصل باشد. در زمان استفاده همچون جنین‌های فیلم ماتریکس (Matrix) به کامپیوتر وصل هستید و کابل‌ها بین Vive (شما) و کامپیوتر پل رابطی برقرار می‌کنند.

وجود این کابل‌ها باعث می‌شود از توهم «واقعا در یک دنیای دیگر بودن» خارج شوید؛ در نتیجه هنگام بازی کردن، چیزی همواره در پس ذهن‌تان هست که یادآوری می‌کند این دنیا واقعی نیست! همه‌اش دروغ محض است! هدست را از سر بردار و به دنیای واقعی برگرد!

طول کابل ۴.۵ متر است و متشکل از ۳ سیم که شکر خدا خیلی‌خوب به هم وصل شده‌اند و تنها باید با یک کابل یکپارچه سر و کار داشته باشید. اما همین کابل یکپارچه هم کاملا این توانایی را دارد که دور پاهای کاربر بپیچد و از آن‌جا که در حین استفاده از Viveناگزیر به حرکت کردن و چرخیدن به طرفین هستید، همیشه احتمال زمین‌خوردن وجود دارد. بنابراین بهتر است همیشه در حین بازی، کسی کنارتان بنشیند و شما را از اتفاقات این چنینی مطلع کند.

یکی از خوبی‌های غیر قابل انکار Vive، دوربین جلوی آن است که با دو بار فشردن کلید خانه در کنترلر فعال می‌شود. دوربین کارکردی مشابه دوربین‌هایِ حرارتیِ ارتش دارد؛ با این تفاوت عمده که حرارتی نیست، دقت دوربین خوب است و با آن کاملا می‌توانید جزییات مورد نیازتان از محیط را ببینید. با استفاده از دوربین، برای آگاهی پیدا کردن از اتفاقات پیرامون نیازی به از سر برداشتن هدست ندارید و می‌توانید از راه‌حل هوشمندانه‌ی اچ‌تی‌سی نهایت لذت را ببرید.

سیستم نمایش تصویر در Vive دقیقا همانی است که آکیولس ریفت برای هدست‌اش در نظر گرفته ‌است: استفاده از دو نمایشگر که رزولوشن هر کدام ۱۲۰۰ × ۱۰۸۰ پیکسل است و مجموعا به رزولوشن ۱۲۰۰ × ۲۱۶۰ می‌رسد. هر کدام از نمایشگرها روبروی یکی از چشم‌ها قرار می‌گیرند و تصویرشان به‌وسیله‌ی چشم و ذهن کاربر با هم تلفیق می‌شود تا در نهایت تصویری طبیعی دیده شود.

نرخ بروزرسانی تصویر در این هدست ۹۰ هرتز که کمی از نرخ ۱۲۰ هرتزی PlayStation VR کمتر است و ضعف‌اش در این زمینه تا حدودی احساس می‌شود، اما نه آن‌قدرها که اذیت‌کننده باشد. با این سیستم خواندن متن، مشاهده‌ی کاراکترها و دقت به جزییات امکان‌پذیر است؛ اما باید از دنیای مملو از پیکسلی که صفحه‌ی نمایش موبایل‌های امروزی ساخته‌اند، کمی فاصله بگیرید و به تراکمی که پیکسل‌ها در آن قابل مشاهده‌اند عادت کنید. این اتفاقی است که در دنیای Vive رخ می‌دهد و در محیط‌های روشن تشدید هم می‌شود. البته در حالتی که حرکت می‌کنید، خودبه‌خود توجه‌تان از این قضیه منحرف می‌شود و زیاد اذیت‌تان نمی‌کند.

در حین اجرای بازی‌ها علاوه بر تصویری که درون هدست نمایش داده می‌شود، پنجره‌ای در کامپیوتر، همان تصویر را درون مانیتور به نمایش می‌گذارد. به‌این‌ترتیب، هم سایرین می‌توانند در حین بازی شما تصویری از چیزی که می‌بینید داشته ‌باشند و هم خودتان می‌توانید آن‌هایی را که برای اولین بار هدست بر سر می‌گذارند راهنمایی کنید.

تاخیر نداشتن برای موفقیت یک هدست واقعیت مجازی که دنیای دیگری را وعده می‌دهد حیاتی است و اگر ذره‌ای در این امر قصور کند و کمترین تاخیری بین حرکت واقعی و نمود مجازی وجود داشته ‌باشد هم باعث سردرد می‌شود و هم در ایجاد توهم یک دنیای دیگر درون ذهن شکست می‌خورد. ما که در حین بازی کردن هیچ لگ و وقفه‌ای مشاهده نکردیم؛ هر حرکت ما بلافاصله و با دقتی بالا درون بازی نمود پیدا می‌کرد.

بیشتر بازی‌ها در هنگام شروع، زمان کمی را به آموزش نحوه‌ی کار با کنترلرها اختصاص می‌دهند. اما پس از مدتی کار کردن با Vive همه‌چیز برای‌تان طبیعی می‌شود و برای برداشتن یک آبجکت از روی میز، خودبه‌خود کنترلرتان را حرکت می‌دهید! همان حس طبیعی-غریزی که در وجودمان هست و این باعث می‌شود دنیای مجازی به سمت باورپذیری سوق داده شود.

کنترلرها سبک‌اند و حرکات دست شما را به‌دقت به محیط بازی انتقال می‌دهند. این کنترلرها به‌قدری دقیق هستند که فکر می‌کنید واقعا دست‌های خودتان درون محیط بازی حرکت می‌کنند. جابجا کردن اجسام مختلفی که سازنده تصمیم می‌گیرد در محیط بازی حرکت کنند به کمک این دست‌های مجازی واقعا ساده است. باتری کنترلرها هم خیلی خوب دوام می‌آورند و  گاهی شک می‌کنید که اگر از باتری استفاده می‌شود، چرا نیاز به شارژ آن‌ها پیدا نمی‌کنید!

هر زمان هم که باتری کنترلر تمام شد، می‌توانید آن‌را با کابل microUSB شارژ کنید که خود به دوست‌داشتنی‌تر شدن بیش از پیش کنترلرها کمک می‌کند؛ چرا که با شارژر موبایل هم می‌توانید شارژشان کنید. همراه با هدست،‌ دو عدد شارژر اختصاصی هم برای کنترلرها ارایه می‌شود.

سخن پایانی

تجربه‌ی اینکه نه‌تنها یک محیط مجازی را به چشم ببینید، بلکه بتوانید به‌صورت فیزیکی با آن ارتباط برقرار کنید نکته‌ای ‌است که می‌تواند درک ما از آینده‌ی بازی‌ها را تغییر دهد. Vive اجازه می‌دهد با یک محیط مجازی، تعامل واقعی برقرار کنید، روی پاهای خودتان در دنیای مجازی قدم بزنید و اجسام را جابجا کنید؛ طوری که انگار درست مقابل‌تان قرار دارند. واقعیت مجازی مورد بحث Vive را با آن‌چه قبلا در کینکت (Kinect) مایکروسافت تجربه کرده ‌بودیم اشتباه نگیرید. این دو، چه از نظر حسی که انتقال می‌دهند  و چه از نظر میزان دقت، تفاوت‌های چشمگیری با هم دارند و مقایسه‌شان با هم از پایه اشتباه است.